ĘKĘ ESPRESSO
Unlu italyan sinema sanatcisi Vittorio de Sica (topragi bol olsun) bir TV
roportajinda anlatiyor: Italya' da Napoli' nin kenar mahallelerinden
birinde, bir Cafe-Bar da, espressolarimizi iciyoruz. iceri giren
musterilerden biri, barmene "due caffee, uno sospeso" (iki kahve, biri
askida) diyor, iki kahve parasi veriyor, bir kahve icip gidiyor, barmen de
tezgahin uzerinde asili duran civiye bir kucuk kagit asiyor. Biraz sonra
iki kisi iceri giriyor: "due caffee e un sospeso" (iki kahve ve bir
askida) diyorlar, uc kahve parasi verip, iki kahve icip gidiyorlar, barmen
gene bir kucuk kagit daha asiyor. Bunun gun boyu boyle surdugu anlasiliyor.
Derken ustu basi biraz eski, pusku, belli ki fakir biri bardan iceri
girdi, barmene "un caffee sospeso" (askidan bir kahve) dedi, ve barmenin
hazirladigi kahveyi icip, para odemeden cikip gitti. Barmen de
tezgahin uzerine asmis oldugu kagitlardan bir tanesini asagi indiriverdi...
Bu hikaye den cikan sonuclar:
1) Yardim etmek icin, insanlarin ihtiyaclarini belirlerken sadece hayati
olanlarla sinirli kalmamamiz gerekir. Bir Napoli li icin, kahve hayati
olmasa da cok onemlidir.
2) Yardim eden ile alan birbirlerini gormezlerse ikisi de daha huzurlu
olur.
3) Yardim eden ile alan arasinda kopru gorevi yapan (hikaye de barmen)
guleryuzlu ve sevgi dolu olmalidir.
4) iceri giren adamin "bana askida kahve varmi?" diye sormasina gerek
birakmamak bir incelik. (Askidaki kagit gorunur yerde) Yardimlarimizi da
bizden istenmeden yapabilirsek ne mutlu bize...